Old man with beret
2013
Acrylic on canvas
50x50cm
An old man slaunters along a frontage. Hardly targeted he wanders arduously through the familiar streets of his home town. The old man himself has become part of the scenery. The wall seems endless. This doesn’t make it clear where he comes from or where he is heading to. Maybe he is just taking a walk to pass time? The elderly man is sketched with little detail keeping his identity hidden and turning him into a universel persona for an old man. Despite the sloppy painted haze, the luminosity and the decor suggest a Provençal atmosphere, but it is impossible to guess the location precisely.
All this fuzziness and the lack of a concrete context is used on purpose to arise questions. Who is this man? Where does he come from? Where is he heading to? Why is he wandering around? These kind of questions are a leitmotif in the series of misty paintings.
This way, an appearantly simple and idyllic scenery has become a universal excercise in existentialism.
Een oude man slentert langs een gevel. Weinig doelgericht dwaalt hij moeizaam door de vertrouwde straten van zijn dorp. Hij is zelf een onderdeel van het decor geworden . Aan de gevel is begin noch eind te zien. Hierdoor is het niet duidelijk waar hij naartoe gaat of waar hij vandaan komt. Misschien maakt hij zomaar een wandeling om zijn tijd te passeren? Het mannetje is met weinig detail vastgelegd, waardoor zijn identiteit verborgen blijft en hij een universele persona voor een oud ventje wordt. Ondanks de slordig geschilderde nevel verraden de lichtintensiteit en de achtergrond een zuiderse sfeer, maar het is onmogelijk om een precieze locatie te duiden.
Al deze onduidelijkheden en het ontbreken van een precieze context worden gebruikt om vragen op te roepen. Wie is die man? Waar komt hij vandaan? Waar gaat hij naartoe? Waarom loopt hij daar? Dergelijke vragen vormen een rode draad doorheen de mistige reeks schilderijen.
Een schijnbaar eenvoudig en idyllisch tafereeltje wordt op die manier een oefening in existentialisme.
(door P.O.)
An old man slaunters along a frontage. Hardly targeted he wanders arduously through the familiar streets of his home town. The old man himself has become part of the scenery. The wall seems endless. This doesn’t make it clear where he comes from or where he is heading to. Maybe he is just taking a walk to pass time? The elderly man is sketched with little detail keeping his identity hidden and turning him into a universel persona for an old man. Despite the sloppy painted haze, the luminosity and the decor suggest a Provençal atmosphere, but it is impossible to guess the location precisely.
All this fuzziness and the lack of a concrete context is used on purpose to arise questions. Who is this man? Where does he come from? Where is he heading to? Why is he wandering around? These kind of questions are a leitmotif in the series of misty paintings.
This way, an appearantly simple and idyllic scenery has become a universal excercise in existentialism.